De Utrechtse rapper Kapabel maakt dierenliedjes. Gedurfd, want kom bij een volwassen publiek op een broeierige zaterdagnacht maar eens aanzetten met een liedje over Sjakie Schildpad.

Ja, we lopen door een dierentuin, weten ons omringd door olifanten, laponderapen en slangenhalsschildpadden, maar we moeten vooral niet denken dat de Utrechtse dichter, rapper en voordrachtskunstenaar Kapabel in Dierenpark Amersfoort wekelijks inspiratie komt halen voor zijn dierenliedjes. Kapabel, echte naam Abel Aelvoet (31), schrijft namelijk fabels, en daarbij geldt: de dieren, dat zijn wij zelf.

‘Olifanten hebben trouwens mensenogen’, zegt hij. ‘Ik had eens een ontmoeting met een olifant in de jungle van Thailand. Hij keek me recht aan met zo’n verdrietig zwart oog. Heel creepy.’

Met zijn band en project De Avonduren gaf Kapabel vorige maand op het Groningse festival Noorderslag een opmerkelijk optreden, dat ten minste goed was voor conversatie onder de festivalgangers. Kapabel maande het publiek tot kalmte door met zachte, bijna fluisterende stem aan te kondigen dat hij verhalen ging vertellen: schuif gezellig aan. Hij liet het grote dierenbos voorbijkomen in vrolijke raps of lugubere sprookjes, op drassige funk, juichende toetsen en – heel soms – een knallende boom bap. We maakten kennis met de criminele giraffe Wammus Langnek, met Koning Kater, Woudreuzen, Sjakie Schildpad en de Kreupele Haas; karakters die later ook zijn debuut-cd bleken te bevolken, te midden van nog een Vuurtorenvolken de kleine samoerai Lilisam.

Origineel, op z’n minst.
Gedurfd ook wel, want kom bij een volwassen publiek op een broeierige zaterdagnacht nu maar eens aanzetten met een liedje over Sjakie Schildpad:
‘Sjakie Schildpad was de shit, chillen met de zon op zijn gezicht.’

Je zou zomaar onzacht tegen het oordeel kinderachtig op kunnen lopen, Sesamstraat, of de prangende vraag: heb je niets interessanters te melden?
Kapabel: ‘Als je goed luistert, en dat deed het publiek op Noorderslag gelukkig, hoor je dat ik genoeg te melden heb. Ja, ik wil dus een verhaal vertellen. Dat wil natuurlijk iedere muzikant, maar ik heb op die verhalende vorm nu eenmaal de focus gelegd. Dat gaat me goed af. En als het ook leuk is voor kinderen, prima, maar het is zeker geen kinderhiphop.’

Goed, leg maar eens uit dan: Sjakie Schildpad en de Kreupele Haas, waar hébben we het over?
Kapabel: ‘Daar moet je niet te veel achter zoeken. Het is een variant op de bekende fabel van de schildpad en de haas, en ik kwam erbij toen ik mijn enkelbanden had gescheurd en op krukken liep, met een vriend van me die ik altijd Sjakie noem. Hij was traag. Ik riep: Hé Sjakie, schiet de fok op. Hij: wat moet jij nou, kreupele haas.’ Zodoende.

Het kan best dieper, zoals in het innemend voorgedragen jazzsprookje Apie:
‘Het apie had grote, verbaasde ogen,
hij leerde zichzelf snel genoeg
dat dat op hele vreemde reacties konuitlopen,
dus dacht-ie: iedereen heeft een spoor,
een wijk, een grens,
zelfs de vreemdste van ons allemaal,
de mens,
kent een vorm van richting.’

Kapabel: ‘Je raadt het al, dat gaat over mijzelf. Ik werd toen ik klein was altijd Apie genoemd, of Rare Aap. Ook door mijn ouders. Dat ging ver hoor, zelfs nog toen ik 15 was: hé, Aap! Ik had het er weleens over met ze: oké jongens, jullie noemen mij Aap, op straat, en ik reageer gewoon, dat wordt nu best een beetje raar, of niet?’

De aap in Apie dwaalt nogal verloren door het leven, weet niet goed wat hij met zijn aap-zijn aan moet. ‘Ik ben opgegroeid in het dorp Maarssen. Daar heb je wijken vol met dierennamen: het Antilopespoor, het Bisonspoor, de Safariweg. Maar nergens een aap. Ik voelde me in Maarssen ook weleens doelloos, je kent het wel: wat moet ik met mijn leven? Ik ben wel een beetje aan het schrijven, maar telt dat wel? Later ga je naar de stad om je weg te zoeken, en dan realiseer je je dat je eigenlijk nooit meer terug kunt naar het dorp van je jeugd, omdat je dat ontgroeit bent.’

Mixed feelings, en dan kom je op enig moment met een fabelachtige bespiegeling als Apie. ‘Het is eigenlijk ook bedoeld om het imago van alle rare apies een beetje op te poetsen.’